به گزارش مشرق، مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان در آمریکا با حضور 609 ورزشکار برگزار شد و تیم ملی وزنه‌برداری کشورمان با ترکیب مجید عسگری در دسته 62 کیلوگرم، جابر بهروزی در دسته 69 کیلوگرم، رسول تقیان در دسته 77 کیلوگرم، کیانوش رستمی در دسته 85 کیلوگرم، علی هاشمی در دسته 94 کیلوگرم، نواب نصیرشلال در دسته 105 کیلوگرم و بهادر مولایی در دسته 105+کیلوگرم راهی هیوستون شد که البته در پایان نتایج خوبی برای نمایندگان کشورمان رقم نخورد.

در واقع به جز کیانوش رستمی که دو نقره و یک برنز به ارمغان آورد، سایر اعضای تیم ایران به توفیق دست نیافتند و حتی چند وزنه‌بردار با عملکردی ضعیف حذف شدند.

تیم ایران در این دوره از مسابقات با 216 امتیاز در رده پانزدهم ایستاد و در رده‌بندی مدالی نیز با پنج رتبه سقوط نسبت به سال 2014 در جایگاه دهم قرار گرفت.

این سقوط معنای بسیاری برای ورزش ایران در آستانه المپیک دارد. وزنه‌برداری یکی از رشته‌هایی بوده که در دوره‌های اخیر المپیک همواره بخش قابل توجهی از بار کاروان کشورمان را به دوش کشیده و وضعیت کنونی آن بدون شک باعث نگرانی مسئولان ورزش خواهد شد.

در این بین گفته می‌شود پنج سهمیه المپیک برای ایران در مسابقات جهانی آمریکا به دست خواهد آمد اما این موضوع به هیچ وجه نمی‌تواند عملکرد نامطلوب تیم کشورمان را توجیه کند. اگر چه تیم وزنه‌برداری ایران با ترکیب ناقص، بدون حضور چهره‌های آماده و سرشناسی هچون بهداد سلیمی و سهراب مرادی راهی آمریکا شد اما نباید به سادگی از کنار عملکرد ضعیف برخی وزنه‌برداران گذشت. چنین شرایطی تقریباً برای تیم کشتی فرنگی کشورمان نیز رقم خورد. این تیم در مسابقات جهانی جهان اگرچه موفق به کسب چند سهمیه المپیک شد اما به لحاظ مدالی هرگز عملکرد مطلوبی نداشت و این مسئله باعث انتقاد و در نهای تغییر کادر فنی این تیم شد.

در مسابقات جهانی شاهد آن بودیم که چگونه وزنه‌های نفراتی همچون نصیرشلال، بهروزی و ... یکی پس از دیگری به زمین می‌اُفتد. این سقوط وزنه‌ها در واقع سقوط امیدهای ایران بود؛ امیدهایی که به نظر می رسید در المپیک نیز وجود داشته باشد اما با این تفاسیر نمی‌توان به آنها دل بست.

برآورده نشدن انتظارات باعث نشانه رفتن تیر انتقادات به سمت سرمربی تیم ملی نیز شد. حسین توکلی به عنوان کسی که در کارنامه دوران ورزشی‌اش مدال طلای المپیک را دارد، نتوانست آنچنان که باید و شاید در نخستین تجربه مربیگری خود در رده سنی بزرگسالان موفق عمل کند. انتخاب وزنه با توجه به میزان آمادگی وزنه‌بردار یکی از وظایف سرمربی است و تیم کشورمان در این زمینه خوب عمل نکرد. البته توکلی از وضعیت ملی‌پوشان کم آگاه نبود و به همین دلیل نیز تعدادی از آنها را در دسته B قرار داد و دیدیم که وزنه‌برداران حاضر در گروه B نیز موفق ظاهر نشدند.

از دیگر نکات مهم مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان در آمریکا درخشش روس‌ها بود. این کشور 7 طلا، 4 نقره و 2 برنز از آن خود کرد و در بخش مردان با اقتدار به مقام قهرمانی رسید. بدون شک مهمترین اتفاقات این دوره را الکسی لوچف رقم زد و پس از 11 سال توانست رکورد دو ضرب و پس از 15 سال رکورد مجموع را که در در اختیار حسین رضازاده بود، بشکند و قوی‌ترین وزنه‌بردار جهان لقب بگیرد.

تا پیش از این همواره به این مسئله افتخار می‌کردیم که قوی‌ترین وزنه‌بردار جهان یک ایرانی است اما حالا باید برای رسیدن به ورزشکار روسی دست به دعا شویم و البته در کنار آن نیز تلاش بیشتری به خرج دهیم.

در شرایط کنونی کیانوش رستمی، سهراب مرادی و همچنین بهداد سلیمی (در صورت بهبودی و رسیدن به آمادگی مطلوب) امیدهای مدال‌آوری کاروان وزنه‌برداری ایران در ریو هستند. بدون شک برنامه‌ریزی صحیح، برگزاری منظم اردوها و ایجاد شرایط مطلوب برای وزنه‌برداران می‌تواند روزهای خوبی را برای وزنه‌برداری کشورمان در المپیک رقم بزند و این مسئله نیز جز با به کار بستن همه توان مسئولان و ورزشکاران فراهم نخواهد شد.

آنچه دست‌اندرکاران باید بدان توجه داشته باشند، رسیدن به پاسخ این سوال است که چه تضمینی وجو دارد تا ناکامی مسابقات جهانی هیوستون در المپیک ریو تکرار نشود؟